Το μαύρο UFO

Άνοιξη του 1979, απόγευμα. Στα δύο αδέλφια, παιδιά τότε, άρεσαν πολύ οι βόλτες στους ερημικούς, εκείνα τα χρόνια, δρόμους του προαστείου, δίπλα στις αλάνες. Τους άρεσε να χαίρονται τις χρυσαφένιες ανοιξιάτικες λιακάδες της Αθήνας χαζεύοντας τα χαμολούλουδα που στόλιζαν τις άκρες των δρόμων και τις αλάνες ή κοιτώντας απλά τον ουρανό και τα σύννεφα. Τις εποχές εκείνες ο ανοιξιάτικος ουρανός της Αθήνας γέμιζε από χαρταετούς, τα χρώματα των οποίων συνδυάζονταν με το γαλάζιο και το άσπρο του ουρανού, δημιουργώντας πολύ όμορφες εικόνες. Τα δύο αγόρια είχαν αρκετή διαφορά ηλικίας αλλά επικοινωνούσαν αρκετά αρμονικά ώστε να προτιμούν να κάνουν παρέα μεταξύ τους. Ήταν κάπως διαφορετικοί από τα περισσότερα άλλα παιδιά. Εντελώς ατημέλητοι, φορούσαν απλά ό,τι τους βόλευε. Άκουγαν ασυνήθιστη μουσική, αδιαφορούσαν για τις διάφορες μόδες και τα είδωλα της εποχής, διάβαζαν περίεργα βιβλία, και γενικά τους ενδιέφεραν πράγματα που συνήθως οι συνομήλικοί τους τα απέρριπταν.

Τα δύο παιδιά δεν νοιάζονταν και πολύ. Βλέπετε, δεν είχαν μπει ακόμη στην εφηβεία όπου οι ορμόνες θα τους πίεζαν να κοιτάξουν προς την άλλη μεριά, να προσπαθήσουν να πλησιάσουν στο "καθιερωμένο" και να καταστρέψουν –προσωρινά ευτυχώς– ένα μέρος του ψυχικού τους κόσμου.

Το απόγευμα εκείνο ήταν ηλιόλουστο. Πρέπει να ήταν κατά τις έξι όταν παρατήρησαν ένα μαύρο στρογγυλό αντικείμενο, με φαινομενική διάμετρο περίπου ίδια με αυτή της Σελήνης, που έπεφτε αργά–αργά, αφήνοντας πίσω του μια στήλη από πολύ πυκνό, μαύρο καπνό. Υπολόγισαν ότι δεν θα ήταν πάνω από δυο–τρία χιλιόμετρα μακριά τους και όχι πάνω από πεντακόσια μέτρα ψηλότερα από το έδαφος, αν και δεν μπορούσαν να είναι σίγουροι, δεν υπήρχαν σταθερά σημεία αναφοράς που θα βοηθούσαν.

Το γεγονός τούς έκανε βαθιά εντύπωση. Τι μπορεί να ήταν;

Η σκέψη του μετεωρίτη απορρίφθηκε αμέσως και φυσικά δεν είχε εκραγεί κανένα αεροπλάνο στον ουρανό. Τα αερόστατα δεν καίγονται αλλά εκρήγνυνται, άσε που λόγω του καλαθιού θα έπεφταν σαν βαρίδια στο έδαφος, ενώ τα μπαλόνια με υδρογόνο δεν αφήνουν καπνό, ούτε και είναι τόσο μεγάλα.

Όσο και να προσπάθησαν δεν κατάφεραν να βρουν μια λογική εξήγηση. Άκουσαν με προσοχή τις ειδήσεις εκείνο το βράδυ μήπως και άκουγαν κάτι που θα τους βοηθούσε να φωτίσουν το μυστήριο αλλά τίποτα. Τα παιδιά δεν είπαν τίποτε σε κανένα. Το γεγονός εντάχτηκε στον κόσμο τους ανάμεσα σε άλλα μυστήρια. Έναν κόσμο που φωτιζόταν έτσι κι αλλιώς από το φως του θαυμαστού και του –ούτως ή άλλως– ανεξήγητου, έναν κόσμο στον οποίο κατέφευγαν συχνά για να βρουν δύναμη να αντιπαλέψουν την καθημερινότητα.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, τα αδέλφια συχνά συζητούσαν μεταξύ τους για το περιστατικό, ιδίως την άνοιξη, όπως υπαγόρευαν οι νόμοι του συνειρμού, χωρίς ποτέ να καταφέρνουν να δώσουν ικανοποιητική εξήγηση.

-------------------

Είκοσι και πλέον χρόνια αργότερα. Το αυτοκίνητο ροβολούσε τεμπέλικα στο –κατά σύμπτωση– ανοιξιάτικο πρωινό. Μέσα, τα δύο αδέλφια μαζί με έναν καλό φίλο είχαν πιάσει κουβέντα, συζητώντας για τα παλιά.

"Εμείς στα Μέγαρα, τα χρόνια εκείνα φτιάχναμε μεγάλα αερόστατα από χαρτί και τους βάζαμε από κάτω ένα τενεκέ γεμάτο με στουπιά, βουτηγμένα στο πετρέλαιο. Όταν βάζαμε φωτιά, ο ζεστός αέρας γέμιζε το χάρτινο μπαλόνι, και τα αυτοσχέδια αερόστατά μας πετούσαν πολύ ψηλά, μερικές φορές μάλιστα ο άνεμος τα παράσερνε χιλιόμετρα μακριά" τους είπε αδιάφορα ο φίλος τους.

Εκείνο το βράδυ, πλημμυρισμένα από συγκίνηση τα δύο αδέλφια θυμήθηκαν ότι κάποιο δειλινό, μια αιωνιότητα πριν, δύο παιδιά ξέγνοιαστα, αθώα και ανυποψίαστα για το τι τα περιέβαλλε, είδαν ένα μαύρο UFO που τα ταξίδεψε πολλές φορές σε τόπους γεμάτους μυστήριο και σαγήνη.

Και όταν και σήμερα ακόμα, συζητούν για το φλεγόμενο αντικείμενο που έπεφτε αργά από τον ουρανό, ούτε ίχνος από τη μαγεία και τη σαγήνη εκείνη δεν έχει χαθεί.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ